Μια φορά κι έναν καιρό...

   

     
    Με πηγή έμπνευσης την παραπάνω εικόνα, η Αμαλία έγραψε το παραμύθι που ακολουθεί.

                          Τίτλος: Η Αριάδνη και ο Γιούκο

    Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα ωραίο χωριουδάκι στη Ρώμη ζούσε η οικογένεια Παπαπαύλου. Ήταν μια πολύ ευτυχισμένη οικογένεια που όλοι είχαν μεγάλες και ισχυρές ικανότητες.

   Μια μέρα που είχαν πάει στην αγορά για να ψωνίσουν, συνάντησαν τη μάγισσα Ξινού. Η μάγισσα ήταν πολύ ευγενική απέναντί τους και τους προσκάλεσε στην άλλη μέρα να πάνε για φαγητό σπίτι της.

   Το επόμενο μεσημέρι λοιπόν ετοιμάστηκαν και πήγαν στο σπίτι της μάγισσας. Όταν έφτασαν εκεί βρήκαν την Ξινού να σκουπίζει. Τους είπε να μπουν μέσα στο σπίτι και να την περιμένουν. Τους παρακάλεσε όμως να μείνει ο γιος τους έξω μαζί της, ώστε να τη βοηθήσει να μαζέψει λαχανικά. 

    Η μάγισσα την ώρα που ήταν έξω με τον γιο τους, τον Γιούκο, έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο. Πήρε το ραβδί της και άρχισε να κάνει μάγια στο παιδί, ώστε να του πάρει τη μοναδική δύναμη που της έλειπε, τη δύναμη του νερού. Τότε εμφανίστηκε από το πουθενά η φίλη του, η Αριάδνη. Με τη βοήθεια ενός μεγάλου σπαθιού κατάφερε να σκοτώσει την κακιά μάγισσα και να σώσει τον φίλο της.

   Αρκετά χρόνια αργότερα  η Αριάδνη με τον  Γιούκο αποφάσισαν να παντρευτούν. Κατά τη διάρκεια του γάμου, ο Γιούκο τής είπε ότι της χρωστάει τη ζωή του και ότι θα την αγαπάει για πάντα.

    
   Με την ίδια πηγή έμπνευσης, η Άννα-Μαρία έγραψε το παρακάτω παραμύθι.
                 Τίτλος: Η κακιά μάγισσα και η νεράιδα

     Μια φορά κι έναν καιρό, μια οικογένεια περνούσε από το σπίτι μιας κακιάς μάγισσας. Χτύπησαν την πόρτα, γιατί ήθελαν να νοικιάσουν ένα σπίτι. Εκείνη τη στιγμή η μάγισσα άρχισε να κάνει μάγια στο πιο μικρό παιδί της οικογένειας, γιατί τη διέκοψαν από το μαγείρεμα του πιο δύσκολου φίλτρου. Η μάγισσα ήταν ντυμένη με μια ποδιά, με μια μπλε άσχημη μπλούζα με κουμπιά, με μια φούστα περίπου μέχρι τα γόνατά της, με τριγωνικά παπούτσια και με ένα μυτερό, μεγάλο καπέλο. Στο χέρι της κρατούσε μια σκούπα. Α, μην ξεχάσω, το όνομά της ήταν Κίρκη. 

   Περίπου πέντε λεπτά μετά, είδα μια όμορφη και ευγενική κοπέλα, που κράταγε ένα σπαθί και ήταν πάνω σε έναν ολόασπρο, καθαρό μονόκερο, να έρχεται και να πολεμά την κακιά μάγισσα. Αυτό το έκανε γιατί είδε την οικογένεια και την λυπήθηκε.

   Τελικά τα κατάφερε, και να φανταστείτε πως ήταν ολομόναχη!!!

   Τέλος, για εμένα αυτή η κοπέλα είναι ηρωίδα. Πιστεύω ότι και για τα παιδιά και τους ενήλικες είναι ηρωίδα. Τώρα ζούμε όλοι μια ήσυχη ζωή χωρίς φίλτρα, μάγισσες και άσχημες μυρωδιές!!!